De inleiding bij Voorschrift werd geschreven door Lode Van Hecke, die Bernardus van Clairvaux een monument binnen de geestelijke wereldliteratuur noemt, vooral door zijn sermoenen en zijn speculatief en juridisch denken. Het gaat om het evenwicht tussen realistisch denken en de trouw aan de eeuwenoude regel van Benedictus. Zo vernemen we dat Voorschrift als centraal thema de toepassing inhoudt van de aloude regel van Benedictus, die in de twaalfde eeuw door Bernardus van Clairvaux geactualiseerd werd onder invloed van de concrete vragen van zijn tijd, zijn theologisch inzicht, zijn zorg voor geestelijke begeleiding en zijn mystiek leven bij zijn monniken. Het geschrift kwam tot stand voor 1142 omdat een paar monniken zich afvroegen of die oude regels goddelijke geboden zijn of voor interpretatie vatbare aanbevelingen. Gezien de ingewikkelde vragen met betrekking tot wat allemaal mag en wat niet, wordt de brief van Bernardus uiteindelijk een heus traktaat. Het gaat dan over een vernieuwd inzicht in de drie geloften van de benedictijnen: gehoorzaamheid, zuiverheid en stabiliteit. Het fungeerde sindsdien als gewaardeerde commentaar op de aloude regel van Benedictus. Voorschrift presenteert, na de verhelderende inleiding, een hoofdstuk over de gehoorzaamheid, meer bepaald over dispensatie en waardenhiërarchie, een debat over monastieke gehoorzaamheid, een kleine studie over het ‘eenvoudige oog’, en de rangorde van verdiensten. Nadien wordt onder andere nog de ‘stabilitas loci’ behandeld, het contract om op dezelfde plaats te blijven, en de uitzonderingen op deze regel. Het boek is duidelijk geschreven voor insiders en geïnteresseerden in de geschiedenis van de benedictijnen, de oudste Europese monnikenorde. De rivaliteit tussen Cluny en Citeaux-Clervaux is tekenend voor tegenstellingen die van alle tijden zijn: de fundamentalistische interpretaties die vaak erg vreemd aandoen en afwijkingen genereren, en de persoonlijkere interpretaties vanuit de concrete beleving en de empathie. Bernardus zal kiezen voor een moraliteit met een menselijk gelaat, die zegt dat alle canonieke wetten ondergeschikt moeten zijn aan het primaat van de liefde. De lange inleiding is hier wel op zijn plaats, de argeloze lezer zou anders wat verdwalen in deze oude teksten. Het contrast tussen enerzijds mensen die angstvallig volgens aloude regels leven en anderzijds zij die vooral de inspiratie willen actualiseren is dus van alle tijden. Wellicht is ze ook aan de orde voor de huidige generatie monniken die in de eenentwintigste eeuw gehoorzaamheid beloven aan diezelfde regel van Benedictus.
[Jeroen Van der Elst] Verberg tekst

In een tijd waarin de Rooms-Katholieke Kerk vaker het nieuws haalt met schandalen dan met geloofsinhoud, lijkt een bundeling van pauselijke teksten een ten dode opgeschreven onderneming. Toch slaagt de auteur wonderwel in zijn opzet. Het boek oogt aantrekkelijk, de achterflap vat bondig samen waar het om gaat: geloof, liefde, hoop en geluk, maar ook reflectie op het eigen leven. Het boek is opgebouwd als een dagboek. Elke overdenking bestaat uit één of meerdere citaten uit toespraken, preken en geschriften van de paus. Het retorische talent van Joseph Ratzinger ondersteunt de duidelijkheid van de vaak zware thema's die ter sprake komen. Paus Benedictus XVI slaagt erin om elk aspect helder over te brengen en doet dit door de juiste woordkeuze en een zekere lichtvoetigheid in de zinsconstructie. De informatieve inleiding door de auteur spreekt over de geschiedenis en morele keuzes van de paus in het verleden, over de gevolgen van bepaalde gebeurtenissen en over de richting die hij voor de kerk voor ogen heeft. Lezers met een basiskennis van de rooms-katholieke geschiedenis kunnen dit boek lezen als een werk vol hoop op een frisse wind. Het boek besluit met een index en eindnoten. Hardcover; kleine druk. Verberg tekst