Tegelijk met de uitgave Poëzie, zo moeilijk nie verscheen van Herman Finkers een selectie van de conferences en verhalen die hij op het podium vertelde. Beide bundels zijn complementair, maar zeker ook apart te lezen. Rode draad is de droge humor van Finkers, Almeloër van geboorte, en trots uitdrager van zijn moedertaal, het Twents. Daarvoor ontving hij in 2011 van het Genootschap Onze Taal de Groenman-taalprijs. De jury van deze tweejaarlijkse prijs loofde vooral zijn onderscheidend taalgebruik, lees: zijn consequent gebruik van het Twents in de media en in zijn optredens. Hij zette zich eerder in voor promotiecampagnes van zijn taal en fungeerde als taalconsulent bij in het Twents gesproken televisieseries.
Het winnen van de Groenman-taalprijs was de directe aanleiding voor de uitgave van zijn verhalen en zijn gedichten. Waar hij al in Poëzie, zo moeilijk nie af en toe overschakelde op het Twents, is dat nog meer het geval in De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ gaat wederom niet door. Die pagina’s zijn dan ook exclusief voorbehouden voor zijn gouwgenoten. Lay-out van beide uitgaven zijn similair en ook inhoudelijk vullen ze elkaar goed aan. Meer nog dan in de gedichtenbundel heb je in het boek met de conferences het gevoel dat je het al eens hebt gehoord, maar dat stoort niet. Het is niet vreemd als je weet dat Finkers al meer dan twintig jaar op het podium staat, en hij alleen de beste stukken goed genoeg achtte voor publicatie. Het zijn net die fragmenten die niet alleen in het theater maar ook op de radio geregeld de revue passeerden.
Finkers is inmiddels zo bekend dat je zijn grappige accent meteen in je hoofd hoort meeklinken bij het lezen, net zoals dat het geval is bij alle neergeschreven liederen en voorgedragen teksten van collega-humoristen. Hoewel dat accent, samen met de enigszins verwonderde mimiek van Finkers een wezenlijk onderdeel van zijn performance vormen, blijft de kracht van de teksten overeind. Niet dat je je op de dijen slaat van het lachen, de tranen rollen je ook niet over de wangen, maar aan een licht schudden van het hoofd en een ongewild optrekken van de mondpunten zal de lezer niet ontkomen. Finkers’ humor is behalve licht, niet actueel, apolitiek, en erg relativerend en nuchter. Als je even met je hoofd ergens anders wil zijn, lees je best een paar van zijn vreemde verhalen of gekke verzinsels met hun eigen absurde, maar niet geheel onlogische logica.
[Marjan Bex] Verberg tekst

In 2011 werd aan Herman Finkers (1954) de Groenman-taalprijs toegekend vanwege zijn verdiensten op het gebied van goed en creatief taalgebruik. Ter gelegenheid van de prijs zijn de eerder uitgegeven conferences en verzen van Finkers opnieuw gebundeld. De onderhavige ‘verzamelde vertelsels’ behelzen ‘een weerslag van wat ik ooit eens op een podium heb uitgesproken voor een microfoon’, aldus de auteur in de inleiding. Hij excelleert in droogkomische opmerkingen die het voor de microfoon even goed doen als op papier. ‘Dan volgt nu een waarschuwing voor de scheepvaart: pas op.’ Finkers schreef de teksten deels samen met zijn broer Wilfried. Hoewel in de hele bundel de opzettelijke meligheid prevaleert, hebben de teksten geschreven na Finkers jarenlange afwezigheid (wegens ziekte) van de podia een wat wrange ondertoon. Een must voor liefhebbers van het werk van Finkers, voor wie er nog niet vertrouwd mee is vormt de bundel een aanbevolen kennismaking. In deze 22e druk is de oudejaarsconference 2015 toegevoegd alsmede twee extra verhalen en een liedje. Verberg tekst