Razend knap en fascinerend hoe de auteur in - of eigenlijk onder - de huid kruipt van haar zoontje met ASS (autismespectrumstoornis) en daarbij in dezelfde poëtische taal haar eigen proces en dat van de vader meeneemt. Inclusief alle moeite, ongeduld en onbegrip soms. ‘Het is alsof alle lichtjes op zijn controlepaneel panisch blijven flikkeren en ik niet weet op welke knop ik moet drukken. De chute van mijn geest, dat is dat manneke.’ Liam beleeft de wereld als een soort aquarium, waar vreemdsoortige vissen het voor het zeggen hebben en waar zijn hoofd regelmatig volloopt met water zodat hij bellen moet blazen. Met grote moeite krijgt hij voor hem onbegrijpelijke taal en regels enigszins onder de knie. Wat betreft begeleiding en begrip voelen de ouders zich alleen staan, niemand kan volledig begrijpen hoe het is om een kind met ASS op te voeden. Het leidt tot ludieke acties. Een uitzondering is de Marokkaanse grootmoeder Oemi, die zijn taal lijkt te spreken. En ook een enkele leerkracht. Het boek is uiterst serieus maar ook speels. Autisme komt frequent voor en deze bijzondere benadering draagt zeker bij aan begrip en inlevingsvermogen. Boeiend voor direct betrokkenen en voor professionals. Verberg tekst