Een typisch modianeske terugblikroman: twee naïeve bijna-twintigers, Odile en Louis, wacht in het Parijs van de jaren vijftig een onzekere toekomst, afhankelijk van het toeval. De openingsscène, zicht biedend op hun familiale tredmolen in een Frans skioord vijftien jaar nadien, is het uitgangspunt voor een zoektocht naar de verloren tijd. In die periode balanceren ze langs de zelfkant en Modiano (1945; Nobelprijs voor de Literatuur 2014) beschrijft hun verlangen naar behoud en veiligheid in velerlei variaties en posities. In dat grauwe decor van weleer ambieert Odile een zangcarrière en verplicht Louis zich als nachtwaker in een garage dubieuze transacties af te handelen. Beiden staan onder druk van louche figuren, verliezen hun onschuld en dreigen de greep op hun leven te verliezen. Ja, zo voelt de jeugd als een stenen last. Ook in deze sfeervolle ontwikkelingsroman uit 1981 staan rond de beladen dooltocht door het leven slechts de suggestieve contouren van relaties getekend, blijven emoties verdekt, blijft het vaak tasten naar de achterliggende mentaliteit en naar de veerkracht van beide hoofdpersonen. Verberg tekst