Een gevoelig, educatief en herkenbaar jeugdboek dat depressie van een ouder voor kinderen bespreekbaar maakt. De moeder van Alex is de laatste tijd erg verdrietig. Daardoor is ze stil, lacht ze niet meer, eet ze weinig en slaapt ze slecht. Volgens de dokter heeft mama een depressie. Alex heeft er moeite mee om te begrijpen wat dat betekent. Mama doet koel en afstandelijk, maar vindt hem natuurlijk wel nog steeds lief. Het is alleen moeilijk voor mama om dat te laten zien. In zachtaardige, begrijpelijke taal geschreven. Met fijne illustraties in rustige kleuren. Geschikt om voor te lezen vanaf 5 jaar. Met een informatieve bijlagen voor volwassenen waarin getuigenissen van ouders staan en waarin experts informatie geven.An Swerts (1973) is een bekende Belgisch-Nederlandse schrijver. Ze schreef tientallen boeken. Haar werk werd in meerdere landen uitgegeven.Het boek maakt deel uit van de serie: ‘Pleister*’, over het bespreekbaar maken van gevoelige onderwerpen.

Wanneer zijn moeder niet meer reageert met een glimlach, wanneer hij geen twee kneepjes in zijn hand terugkrijgt als teken dat zij hem graag ziet, wordt Alex heel verdrietig. Stap voor stap komt hij te weten dan zijn mama depressief is en wat dat precies inhoudt. Hij heeft veel geluk dat zijn nichtje veel met hem optrekt en hem altijd wil opvrolijken. Ook zijn tante helpt hem en zijn mama wanneer ze maar kan. Na lange tijd begint Alex toch verandering te zien bij zijn moeder en is hij dolgelukkig wanneer hij haar weer ziet glimlachen. 

Om kinderen duidelijk te maken wat depressie inhoudt, is een verhaal dat zich afspeelt in de leefwereld van een kind een goed idee. Zo kunnen ze zichzelf herkennen in wat er gebeurt en voelen ze zich al minder schuldig of eenzaam. Dit verhaal over Alex en zijn depressieve mama is op de eerste plaats een heel mooi en gevoelig verhaal, maar waar veel verborgen informatie in zit dat kan helpen om depressiviteit te verduidelijken en bespreekbaar te maken. Geen gedoe met moeilijke termen, maar heel rechttoe rechtaan waar het om gaat ('...je loopt niet heel de tijd te snotteren of te hoesten, maar je voelt je wel ziek. Of heel verdrietig eigenlijk, al lopen de tranen vaak niet over je wangen. Maar je vindt gewoon niets meer leuk van wat je daarvoor fijn vond.) Ook de reactie van kinderen is zo heerlijk beschreven: een halve minuut even serieus nadenken over het zware thema om dan te antwoorden met: 'Ook goed. Geef me die potloodslijjper eens aan?'. 

Er is mooie beeldspraak gebruikt (Mama probeert een glimlach uit. Haar glimlach lijkt wel een mislukte papieren vlinder die je in de prullenmand gooit.) om goed te begrijpen wat echte emoties zijn en welke niet. Gelukkig is er regelmatig wat humor en pure kinderlogica gebruikt die de zwaarte van het thema verlicht (...als ik ooit een pressie heb, mag je een diamanten halsketting voor me kopen. Daar word ik vast vrolijk van.). Achterin het boek staan vragen om het gesprek met het kind te openen, wat extra uitleg van een expert, korte getuigenissen van depressieve ouders en kinderen ervan, en vier tips om de veerkracht van kinderen te vergroten. 

De illustraties zijn sober, licht en heel geruststellend omdat ze zo huiselijk en alledaags zijn en sluiten op die manier perfect aan bij de tekst. Jammer is wel dat de expressie van de gezichten zo vaag zijn. In een boek waar gevoelens continu de hoofdtoon voeren is dat wel een minpunt.

Verberg tekst

Wanneer zijn moeder niet meer reageert met een glimlach, wanneer hij geen twee kneepjes in zijn hand terugkrijgt als teken dat zij hem graag ziet, wordt Alex heel verdrietig. Stap voor stap komt hij te weten dan zijn mama depressief is en wat dat precies inhoudt. Hij heeft veel geluk dat zijn nichtje veel met hem optrekt en hem altijd wil opvrolijken. Ook zijn tante helpt hem en zijn mama wanneer ze maar kan. Na lange tijd begint Alex toch verandering te zien bij zijn moeder en is hij dolgelukkig wanneer hij haar weer ziet glimlachen. 

Om kinderen duidelijk te maken wat depressie inhoudt, is een verhaal dat zich afspeelt in de leefwereld van een kind een goed idee. Zo kunnen ze zichzelf herkennen in wat er gebeurt en voelen ze zich al minder schuldig of eenzaam. Dit verhaal over Alex en zijn depressieve mama is op de eerste plaats een heel mooi en gevoelig verhaal, maar waar veel verborgen informatie in zit dat kan helpen om depressiviteit te verduidelijken en bespreekbaar te maken. Geen gedoe met moeilijke termen, maar heel rechttoe rechtaan waar het om gaat ('...je loopt niet heel de tijd te snotteren of te hoesten, maar je voelt je wel ziek. Of heel verdrietig eigenlijk, al lopen de tranen vaak niet over je wangen. Maar je vindt gewoon niets meer leuk van wat je daarvoor fijn vond.) Ook de reactie van kinderen is zo heerlijk beschreven: een halve minuut even serieus nadenken over het zware thema om dan te antwoorden met: 'Ook goed. Geef me die potloodslijjper eens aan?'. 

Er is mooie beeldspraak gebruikt (Mama probeert een glimlach uit. Haar glimlach lijkt wel een mislukte papieren vlinder die je in de prullenmand gooit.) om goed te begrijpen wat echte emoties zijn en welke niet. Gelukkig is er regelmatig wat humor en pure kinderlogica gebruikt die de zwaarte van het thema verlicht (...als ik ooit een pressie heb, mag je een diamanten halsketting voor me kopen. Daar word ik vast vrolijk van.). Achterin het boek staan vragen om het gesprek met het kind te openen, wat extra uitleg van een expert, korte getuigenissen van depressieve ouders en kinderen ervan, en vier tips om de veerkracht van kinderen te vergroten. 

De illustraties zijn sober, licht en heel geruststellend omdat ze zo huiselijk en alledaags zijn en sluiten op die manier perfect aan bij de tekst. Jammer is wel dat de expressie van de gezichten zo vaag zijn. In een boek waar gevoelens continu de hoofdtoon voeren is dat wel een minpunt.

Verberg tekst